ساسی مانکن؛ تمام آنچه یک هنرمند نباید باشد
اساسا انسان قرن بیست و یکم، اوقات فراغت را دست کم می گیرد. ما آنقدر درگیر دلمشغولی های روزانه خودمان هستیم که وقتی فرصتی پیدا می کنیم تا از جبر اقتصادی فاصله بگیریم و برای دقایقی هم که شده زندگی را «زندگی کنیم»، همچون فردی که روزها در بیابان برای رسیدن به جرعه آبی تقلا می کرد، فقط به دنبال ارضای یک نیاز اولیه هستیم. انگار برای ما اهمیتی ندارد آبی که می نوشیم در نهری پاک جاری بوده یا در لجنزاری متعفن.
این مطلب را برای ساسی مانکن می نویسم؛ یک به ظاهر هنرمند که شده است آیینه تمام نمایی از یک جامعه بیمار. یک روز شعار «اول اینستا، بعد کتاب» را آنقدر ریتمیک سر می دهد که حتی وقتی پای آن به کلاس درس باز می شود، پیش خودمان می گوییم: «اشکالی ندارد، می توانیم محتوا را فدای هدف کنیم؛ هدف شادی است که ما در این زمانه به شدت از آن محروم هستیم» و روز دیگر در کنار بازیگر فیلم های پورن کلیپ می سازد و این بار هم خبری از هنر نیست، بلکه فقط ادبیات است که به ابتذال کشیده می شود.
